Τότε είχαμε το... Ανθολόγιο

Τη δεκαετία του ’80 τα μαθητικά μας χρόνια ήταν ανέμελα. Διαβάζαμε ευχάριστα, η Παιδεία ήταν σε καλύτερη μοίρα από ότι σήμερα και δε χάναμε την παιδικότητα της τρυφερής εκείνης ηλικίας.

Καθαρίζοντας τη βιβλιοθήκη μου, στο πίσω μέρος με τα καλά φυλασσόμενα και παλιά βιβλία, βρήκα το πρώτο μου Ανθολόγιο!

Ήταν ένα χαρούμενο βιβλίο με παραμύθια, ποιήματα και ιστορίες αφιερωμένες στα παιδιά.

Δυστυχώς, σήμερα δε διδάσκονται τέτοιου είδους βιβλία στα σχολεία.

Το εξώφυλλό του σχεδόν έλιωσε. Τα κίτρινα του πια φύλλα, έφεραν στο μυαλό μου στιγμές από το Δημοτικό.

Στα διαλείμματα τρέχαμε σαν χαζά στη σχολική αυλή, παίζαμε κυνηγητό, κρυφτό, κουτσό και λάστιχο, τρώγαμε το υπέροχο πατητό κουλούρι (= κουλούρι πατημένο στην τοστιέρα και από πάνω μουστάρδα, κέτσαπ και αλάτι), που ετοίμαζε η κυρία Ξανθούλα από το κυλικείο και εκείνα τα «κουφά» γαριδάκια, που κόστιζαν δέκα δραχμές!

Στις πρώτες σελίδες του βιβλίου διάβασα χαμογελώντας το:

Φεγγαράκι μου λαμπρό,

φέγγε μου να περπατώ,

να πηγαίνω στο σκολειό.

Να μαθαίνω γράμματα,

γράμματα σπουδάματα,

του Θεού τα πράματα.
(Δημοτικό. Συλλογή Παιχνίδια και τραγούδια λαϊκά, Αθήνα 1957)

Στη σελίδα 20 του Ανθολογίου έριξα μία ματιά στο:

Τικ, τικ! Ανοίχτε μου, παιδιά!

Εγώ δεν έχω πια φωλιά,

τη σκέπασε το χιόνι.

Έξω, μαυρίλα, παγωνιά.

Και στη ζεστή σας τη γωνιά

Καλή φωτιά φουντώνει…

Ανοίχτε μου, καλά παιδιά!

(Από το αλφαβητάρι με τον ήλιο)

Όμως, αυτό που για πάντα θα μείνει χαραγμένο στη μνήμη μου, μαζί με τα ανέμελα παιδικά μας τότε χρόνια, είναι το Δημοτικό (Παιχνίδια και τραγούδια λαϊκά)… «Ντίλι, ντίλι το καντήλι»!

… Τριγύρω γύρω θάλασσα, στη μέση μια φωτίτσα. Τι είναι;