Στο βιβλίο «λέξεις που χάνονται»
του Νίκου Σαραντάκου, υπάρχει η περιβόητη λέξη που αρχίζει από ζν...
Ζνίχι
Το ζνίχι είναι το πίσω μέρος του λαιμού, ο σβέρκος, ο αυχένας.
Λέξη της παλιάς δημοτικής, δεν είναι τυχαίο ότι θα τη βρείτε
σε πολλές ομηρικές μεταφράσεις.
Μάλιστα, όταν ο ακαδημαϊκός, Κ. Τρυπάνης, γνωμοδότησε για
ποιο λόγο πρέπει να σταματήσει να διδάσκεται η (εξαιρετική) μετάφραση της
Οδύσσειας του Ζ. Σίδερη, μεταξύ άλλων ανέφερε ότι περιέχει λέξεις παντελώς
άγνωστες, όπως το «ζνίχι».
Ίσως ετυμολογείται από το «ινίον» (άγνωστο, όμως, με ποια
διαδρομή).
Πάντως, το βυζαντινό λεξικό «Σοΰδα» έχει ως «ζινίχιον» το
λουρί του υποδήματος.
Σλαβική αρχή δεν μπορεί να αποκλειστεί, έτσι κι αλλιώς όμως,
είναι η μοναδική ελληνική λέξη που αρχίζει από «ζν-»!
Εμφανίζεται σε πολλές παροιμίες, π.χ. «το
φιλότιμο μαυρίζει το ζνίχι» (επειδή ο φιλότιμος υποχωρεί), ενώ διάσημος είναι ο
στίχος της «Ζούγκλας» του Βάρναλη, όπου ο ποιητής ως
αιλουροειδές ποθεί να χώσει νύχι και δόντι «στο κρουστό σου ζνίχι το
μαυριδερό».
Στον Στράτη Καλοπίχειρο, ο λεξικογράφος Στέφανος Κουμανούδης
δίνει δείγματα ποιητικής λεξικογραφίας ή λεξικογραφικής ποίησης: «Ω σβέρκον,
ζνίχι και αυχήν / τριώνυμε, πλην πράγμα έν!».
Πηγή: aniwthoi.net
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου