«Πλούτος» του Αριστοφάνη

Αυτό το καλοκαίρι, το «Nectar e Libro» είχε την ευκαιρία να παρακολουθήσει, μέχρι στιγμής, δύο παραστάσεις, που πραγματοποιήθηκαν στο «Θέατρο Δάσους».

Η «Ειρήνη» του Αριστοφάνη ήταν η πρώτη.

(Για να ενημερωθείτε σχετικά με το πρόγραμμα περιοδείας, πατήστε εδώ: http://www.culturenow.gr/20826/eirhnh-toy-aristofanh-se-kalokairinh-periodeia-apo-to-kratiko-theatro-voreioy-ellados)

Πρωταγωνιστές ήταν ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος και ο Φάνης Μουρατίδης.

Από την αρχή έως το τέλος της αρχαίας κωμωδίας, το χαμόγελο «πλημμύριζε» το «Θέατρο Δάσους».

Οι θεατές γέλασαν με την καρδιά τους, ξεφεύγοντας για λίγο από τη δύσκολη καθημερινότητα.

Η δεύτερη παράσταση ήταν η «Μήδεια» του Ευριπίδη.

(Για να ενημερωθείτε σχετικά με το πρόγραμμα της περιοδείας, πατήστε εδώ: http://www.kulturosupa.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=12458:gihmhdeiaa&catid=34:parastaseis&Itemid=55)

Η απόδοση ήταν καταπληκτική.

Το ίδιο και η ερμηνεία του Γιώργου Κιμούλη, που άγγιξε τους θεατές, οι οποίοι έφυγαν από το θέατρο σκεπτόμενοι τι είναι τελικά δίκαιο σε αυτόν τον κόσμο...

... Οι γραπτοί ή οι άγραφοι νόμοι;

Το «Nectar e Libro» αγάπησε τη Μήδεια.

Το Σεπτέμβριο θα παρακολουθήσουμε τη δεύτερη κωμωδία για φέτος, τον «Πλούτο» του Αριστοφάνη, με την υπογραφή του Διονύση Σαββόπουλου.

Τελευταίος σταθμός της περιοδείας του θιάσου είναι η Θεσσαλονίκη και δε θα μπορούσαμε να μη δώσουμε το «παρών».

Ο «Πλούτος» γράφτηκε το 388 π.Χ. και είναι η τελευταία σωζόμενη κωμωδία του Αριστοφάνη.

Σε αυτήν, ο συγγραφέας σχολιάζει τις πάντα επίκαιρες κοινωνικές ανισότητες, διακωμωδεί την κακή διανομή του πλούτου αλλά και τη διαφθορά που αυτός συνήθως επιφέρει.

Ο Διονύσης Σαββόπουλος καταπιάστηκε με τον «Πλούτο», ως μουσικοσυνθέτης, το καλοκαίρι του 1985 στην παράσταση του Εθνικού Θεάτρου, σε σκηνοθεσία Λούκα Ρονκόνι, στην Επίδαυρο.

Αυτήν τη φορά, προσεγγίζει το αριστοφανικό κείμενο με τέσσερις διαφορετικές ιδιότητες: του μεταφραστή, του ηθοποιού, του μουσικοσυνθέτη αλλά και για πρώτη φορά, εκείνη του σκηνοθέτη!

Ισχύει μειωμένο εισιτήριο για ανέργους.

Το πρόγραμμα της περιοδείας (έως 24 Σεπτεμβρίου):

Πριόνι

Στα αρχαία ελληνικά, «πρίω» σημαίνει κόβω, πριονίζω.

Στις ημέρες μας, το συγκεκριμένο ρήμα δε χρησιμοποιείται πλέον.

Από αυτό το ρήμα προήλθε η λέξη «πριόνι» (> νέο-ελλ. πριόνι).

- κλίση του ρήματος της αρχαίας ελληνικής: πρίω, πρίεις, πρίει, πρίομεν, πρίετε, πρίουσι(ν)

Φάσγανον

Η λέξη «φάσγανον» (= ξίφος, μάχαιρα) μας είναι γνωστή από την Ιλιάδα του Ομήρου.

Επίσης, ξέρουμε ότι η Γραμμική Β είναι πρόγονος της αρχαίας ελληνικής γλώσσας.

Μία πινακίδα, που βρέθηκε στο ανάκτορο της Κνωσσού, γράφει - χρησιμοποιώντας τη λέξη «φάσφανα» - ότι «υπάρχουν 50 ξίφη».

Χαβαλές

«Έλα, γιατί έχει πολύ χαβαλέ και θα περάσουμε όμορφα».

Η λέξη «χαβαλέ» είναι τουρκική και σημαίνει ότι κάτι έχει ρυθμό, αέρα...

Τζερτζελές

Συχνά χρησιμοποιούμε τη λέξη «τζερτζελές», η οποία είναι τουρκική.

Για παράδειγμα: «πάμε σε εκείνο το μαγαζί, γιατί έχει τζερτζελέ».

Η αντίστοιχη λέξη στα ελληνικά είναι «σεισμός»!

Γουρούνι στο σακί

Στην αρχαία Ελλάδα, το μοναδικό ζώο που δεχόταν ως δώρο η Δήμητρα ήταν ο χοίρος.

Τα χοιρίδια τα μετέφεραν οι γυναίκες στο ναό της θεάς της γεωργίας.

Τα γουρούνια ήταν ζωντανά, δηλαδή η θυσία ήταν αναίμακτη.

Τα συγκεκριμένα ζώα ήταν νευρικά και οι γυναίκες δεν μπορούσαν να τα πιάσουν εύκολα,

για να τα μεταφέρουν.

Στο τέλος, η λύση βρέθηκε...

Οι γυναίκες έπιαναν το χοίρο από την ουρά!

Η ουρά αποτελεί το κέντρο του νευρικού συστήματος του συγκεκριμένου ζώου...

Τόφαλος

 

Θρυλικός αθλητής της άρσης βαρών.

Γεννήθηκε στην Πάτρα το 1882 και από νεαρή ηλικία φάνηκαν οι φυσικές του δυνατότητες.

Όλη η πόλη μιλούσε γι' αυτόν και το πώς επέζησε από ένα σοβαρό ατύχημα.

Το 1894 και σε ηλικία 12 ετών, ο μικρός Δημήτρης έπαιζε κοντά στις σιδηροδρομικές γραμμές, όταν ένα βαγόνι ήρθε κατά πάνω του και του συνέτριψε το χέρι.

Στο νοσοκομείο οι γιατροί επέμεναν να προχωρήσουν σε ακρωτηριασμό του χεριού του.

Ο πατέρας του αρνήθηκε και στην πορεία του χρόνου δικαιώθηκε.

Το χέρι του γιου του σώθηκε αλλά παρέμεινε μικρότερο από το άλλο.

Η μικρή αυτή αναπηρία δεν εμπόδισε τον Δημήτρη Τόφαλο να γίνει ένας σπουδαίος αθλητής.

Το 1899 γράφτηκε στη Γ.Ε. Πατρών, μετέπειτα Παναχαϊκή, και ασχολήθηκε με την άρση βαρών.

Το 1904 ήταν πανέτοιμος για τη μεγάλη διάκριση στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Αγίου Λουδοβίκου.

Αρρώστησε κατά τη διάρκεια του ταξιδιού και αναγκάστηκε να νοσηλευτεί σε νοσοκομείο στην Αμβέρσα.

Δύο χρόνια αργότερα στη Μεσολυμπιάδα της Αθήνας (9 - 19 Απριλίου 1906) κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στο αγώνισμα της Άρσης Βαρών με τα δύο χέρια.

Σήκωσε 142,5 κιλά, επικρατώντας έπειτα από σκληρή διήμερη μάχη του αυστριακού Γιόζεφ Στάινμπαχ.

Η επίδοσή του αυτή ήταν πολύ μεγάλη για την εποχή και παρέμεινε ως παγκόσμιο ρεκόρ μέχρι το 1914.

Κατά την επιστροφή του στην Πάτρα, 6.000 φίλαθλοι του επιφύλαξαν αποθεωτική υποδοχή στο σιδηροδρομικό σταθμό της πόλης, εκεί όπου πριν από 12 χρόνια είχε το ατύχημα, που παρ' ολίγο να του κοστίσει τη ζωή.

Ο Τόφαλος δεν μπόρεσε να συμμετάσχει σε Ολυμπιακούς Αγώνες, καθώς το 1908 στο Λονδίνο η άρση βαρών δεν συμπεριλαμβανόταν στο επίσημο πρόγραμμα.

Τον ίδιο χρόνο, εγκαταστάθηκε στις Η.Π.Α. και για βιοποριστικούς λόγους ασχολήθηκε με την ελευθέρα πάλη (κατς).

Έγινε γνωστός για το πείσμα του, παρά για τη δύναμή του.

Χαρακτηριστική περίπτωση αποτελεί ο αγώνας του με τον παγκόσμιο πρωταθλητή Φρανκ Γκοτζ.

Ο αντίπαλός του με μια λαβή του έσπασε το χέρι και ο Τόφαλος, σφαδάζοντας από τους πόνους, αγωνίστηκε μέχρι τέλους, χωρίς να εγκαταλείψει τη μάχη.

Η επιμονή του αυτή του στοίχισε τρεις μήνες νοσηλείας, αλλά τον έκανε διάσημο.

Μετά την αποχώρησή του από τα ταπί, έγινε μάνατζερ του πασίγνωστου έλληνα κατσέρ Τζιμ Λόντου, τον οποίο συνόδευσε στην Αθήνα το 1930 για τον αγώνα του κατά του Ζιμπίνσκι, στο Παναθηναϊκό Στάδιο.

Ο Τόφαλος υπήρξε εκ των ιδρυτών του ελληνοαμερικανικού αθλητικού συλλόγου της Νέας Υόρκης «Ερμής».

Το 1952 επανήλθε στην Ελλάδα και πέθανε στην Πάτρα στις 15 Νοεμβρίου 1966.

Στην καριέρα του κατέκτησε 140 έπαθλα στην άρση βαρών και 251 στην ελευθέρα πάλη (κάτς).

Η γενέτειρά του Πάτρα τον τίμησε, δίνοντας το όνομά του σε οδό και σε κλειστό γυμναστήριο.

Ο Δημήτριος Τόφαλος ήταν ιδιαίτερα εύσωμος.

Για το λόγο αυτόν, το επώνυμό του επικράτησε να χρησιμοποιείται ως χαρακτηριστικό των ανθρώπων μεγάλου ύψους και βάρους.

Πηγή: www.sansimera.gr

Παράθυρο

Από το «παρά» και το «θύρα».

Παράθυρο, λοιπόν, είναι η πλάγια θύρα.

Βέβαια, υπάρχει και η έκφραση: «μπήκε από το παράθυρο».

Τη χρησιμοποιούμε όταν θέλουμε να τονίσουμε ότι κάποιος έγινε δεκτός σε μία θέση δίχως να ακολουθήσει τη νόμιμη διαδικασία :)

Υδρόγειος

«ύδωρ» < υδρό (= νερό) και

«-γειος» < γη.

Το πρώτο συνθετικό δηλώνει ότι η λέξη σχετίζεται με το νερό, δηλαδή μοιάζει με νερό ή περιλαμβάνει νερό.

Το δεύτερο συνθετικό δηλώνει τη σχέση της λέξης με τη γη, το έδαφος.

Υδροπέπων

Η ελληνική λέξη για το καρπούζι είναι «υδροπέπων».

Το συγκεκριμένο φρούτο προέρχεται από τη Νότια Αφρική.

Το κόκκινο καρπούζι όλοι το γνωρίζουμε.

Όμως, υπάρχουν και άλλες δύο ποικιλίες.

Το κίτρινο καρπούζι είναι λιγότερο γλυκό και διατηρείται περισσότερο χρονικό διάστημα.

Το πορτοκαλί έχει στυφή γεύση και οι σπόροι απουσιάζουν από το εσωτερικό του.

Εμφανίζεται σε ιερογλυφικά της Αρχαίας Αιγύπτου.

Το 10ο αιώνα μ.Χ. άρχισε να καλλιεργείται στην Κίνα.

Στην Ευρώπη εμφανίστηκε στον 13ο αιώνα μ.Χ.

Η λέξη «καρπούζι» προέρχεται από την τουρκική «karpuz», η οποία ανάγεται στην περσική xarbuz(a).

Στην Κύπρο το λένε «παττίχα».

Αδριανός - Αδριανούπολη

Πρόσφατα, δημοσιεύθηκε μία προκήρυξη για οκτάμηνες συμβάσεις στη Δ.Ε.Η.

Ψάχνοντας στο internet για τη διεύθυνση, όπου παραδίδονταν τα δικαιολογητικά, συνειδητοποίησα ότι παντού, εκτός από την επίσημη ιστοσελίδα της Δ.Ε.Η., η οδός αναγραφόταν «Ανδριανουπόλεως» κι όχι «Αδριανουπόλεως», που είναι και το σωστό.

Ο Αδριανός (76 - 138 μ.Χ.) ήταν επιφανής Ρωμαίος αυτοκράτορας.

Ο ίδιος κατέχει ιδιαίτερη θέση στην ελληνική ιστορία για το φιλελληνισμό του.

Τις πιο ευτυχισμένες ημέρες της ζωής του τις έζησε στην Αθήνα, όπου έκτισε πολλά οικοδομήματα.

Στο κέντρο της πόλης έκτισε τη «Βιβλιοθήκη», ένα ορθογώνιο οικοδόμημα, που περιβαλλόταν από εκατό (100) μαρμάρινες κολόνες.

Ανατολικά από την Ακρόπολη, έκτισε ένα προάστιο που πήρε το όνομά του.

Στο προάστιο αυτό, έμπαινε κανείς από μία κομψή πύλη, την «Πύλη του Αδριανού», που μέρος της σώζεται έως και σήμερα.

Το πιο ωφέλιμο δώρο του Αδριανού στους Αθηναίους ήταν το μεγάλο «Υδραγωγείο».

Με τη σειρά τους, οι Αθηναίοι του έστησαν ανδριάντες στο διονυσιακό θέατρο.

Η Αδριανούπολη ονομάστηκε έτσι, προς τιμή του αυτοκράτορα Αδριανού, ο οποίος την ανοικοδόμησε.

Την εποχή της Βυζαντινής αυτοκρατορίας, η Αδριανούπολη ήταν κέντρο οικονομικό, συγκοινωνιακό, στρατιωτικό και θρησκευτικό.

1ο Πανελλήνιο Πολιτιστικό Αντάμωμα στη Ξάνθη